Rozdział 4

Rozdział 4

Usiadł wygodnie opierając się o wezgłowie łóżka i przygarnął Harry’ego do siebie tak, że siedział mu między nogami, wsparty o jego pierś. Jedną ręką trzymał głęboki srebrny kielich, a drugą podtrzymywał chłopca. Zastanawiał się, czy dzieciak mu zaufa i wypije eliksir… W końcu nie miał nic do stracenia.

- Wypij to… Powinieneś poczuć się lepiej – wyszeptał, podsuwając mu puchar. Musiał pomóc mu go utrzymać, bo był za bardzo osłabiony. Jednak wypił bez sprzeciwów.

Efekty było widać od razu. Przestał drżeć i wyraźnie się uspokoił, siedział też pewniej, nie tak,jakby się miał zaraz przewrócić. Nie odsunął się jednak od Voldemorta, jak ten się spodziewał, tylko z westchnieniem ulgi wtulił się w ciepły tors. Czuł się zdecydowanie lepiej. A Riddle uśmiechnął się czule, patrząc na wiercącego się nastolatka.

- Czy możemy teraz porozmawiać? – Tom nie chciał przerywać tej przyjemnej chwili, ale musieli sobie wyjaśnić jeszcze kilka spraw. – Wierzysz mi?

Zdziwione spojrzenie przeraźliwie zielonych tęczówek i niepewne kiwnięcie głową. Tom zadowolony kontynuował.

- Dlaczego czuć od ciebie na kilometr magię leczniczą? I dlaczego byłeś w centrum Londynu, a nie u wuja?

- Booo… Jak wuj się upił to… rzucił się na mnie, a ja nie mogłem się obronić. Jak ludzie od dyrektora mnie zobaczyli, to od razu zabrali mnie do Syriusza – wymamrotał opuszczając głowę.

- Czy ktoś wie o tym co się stało? O twojej… ciąży?

- Tylko Hermiona… Ale ona nic nie powie.

- Możesz mi powiedzieć,dlaczego postanowiłeś się ze mną spotkać? – Jego głos stwardniał. Musiał się tego dowiedzieć.

Harry popatrzył na niego, a jego dolna warga wygięła się w podkówkę. Widząc nieugięte spojrzenie Lorda wtulił się niepewnie w jego koszulę, zaciskając na niej dłoń i cichym drżącym głosem odpowiedział.

- Po tym jak t-t-to się stało… J-ja nie widziałem co robić, czułem się taki brudny i w ogóle… A potem się dowiedziałem o ciąży i już miałem wszystkiego dość. I pomyślałem, że skoro i tak chcesz mnie zabić, to nie ma sensu czekać i, że może chociaż zapewnię im bezpieczeństwo…

Tom złapał chłopaka za podbródek, podnosząc jego głowę. Patrzył na zaczerwienione od łez i wstydu policzki i nagle poczuł się skończonym draniem.

- To przez to, co zrobiłem? – Niepewne kiwnięcie. – Wiesz, że nie chciałem… Gdybym wiedział, że to ty, nigdy bym cie nie skrzywdził… – Jeszcze jedno kiwnięcie. – Czy pozwolisz… – Zaciekawienie i nutka strachu w zielonych oczach na chwilę odebrały mu mowę. Uśmiechając się uspokajająco spróbował jeszcze raz.

- Czy pozwolisz mi zmienić to wspomnienie? Nie magicznie, po prostu pozwól mi dać ci inne, lepsze…Pozwól mi naprawić ten błąd… – mówiąc to, coraz bardziej zbliżał twarz do chłopca.

Harry’ego uspokoił delikatny ton, czuł też olbrzymią senność wywołaną zmęczeniem i wszystkimi dziwnymi zdarzeniami ostatnich dni. Nie rozumiał o co chodzi Voldemortowi, ale zapach starszego czarodzieja go otumaniał, tak jak ciepły oddech owiewający policzki. Nieświadomie przymknął oczy, przytakując niemo w odpowiedzi. Po chwili poczuł delikatne muśnięcia ciepłych warg na swoich ustach, tak inne od nieporadnych pocałunków Cho. Uniósł twarz chcąc to jeszcze raz poczuć.

Tom delikatnie pieścił wargami i językiem miękkie usta Harry’ego. Czując jak chłopiec podnosi głowę i przekręca się przodem do niego, nasilił pieszczotę przygryzając lekko jego dolną wargę. Potter jakby nieświadomie jęknął i uchylił usta, pozwalając na pogłębienie pocałunku. Riddle tylko na to czekając, wsunął język w usta chłopca, badając ich miękkość i smak. Czuł, jak nastolatek drży na całym ciele,pojękując cichutko.

Niechętnie oderwał się od nastolatka, spoglądając na niego z uśmiechem. Miał ciągle wpółprzymknięte powieki,a zaczerwienione wargi rozchylone, łapczywie chwytające powietrze. Całości obrazu dopełniały pokaźne rumieńce i zamglone podnieceniem oczy. Wyglądał tak pociągająco,że Riddle musiał się opanować, żeby się na niego nie rzucić. Oprócz skutków pocałunku, widział też coraz wyraźniejsze oznaki zmęczenia, a nie chciał go kolejny raz skrzywdzić. Odsunął się wstając i przykrywając zaskoczonego chłopca lekką kołdrą.

- Nie dzisiaj malutki…Nie kiedy jesteś zmęczony i przestraszony. – Pogłaskał go po policzku. – Idź spać, a do naszej „rozmowy” wrócimy kiedy odpoczniesz.

- Ale…

- Ciiiii… Naprawdę potrzebujesz się wyspać. Niczym się nie martw, jakoś wszystko załatwimy. Śpij…- Nadał swojemu głosowi hipnotyczne brzmienie. Widział jak Harry przymyka oczy,ale nagle jakby sobie o czymś przypomniał.

- A możesz… um… – Przerwał zawstydzony, chowając twarz w poduszce.

- Powiedz. – Jego głos choć delikatny, był rozkazem i zmuszał do odpowiedzi.

- Mógłbyś zostać zemną? Ja nie lubię zasypiać sam… – wymruczał w poduszkę. Był mu głupio, że to powiedział, ale ostatnio nad sobą nie panował. Rozluźnił się dopiero czując ponowne ugięcie się materaca i ciepłą dłoń wplątującą się w jego włosy. Nawet nie poczuł, kiedy zasnął…

_.-*-._

Harry przekręcił się pod kołdrą, mrucząc cicho z zadowolenia. Było mu ciepło i miękko, czuł się wyjątkowo wyspany. Zaczął się leniwie zastanawiać nad tym co się stało.Wcześniejsze dni wydawały się nierealne i zamazywały się w jego pamięci. Za to ostatni wieczór… Nie otwierając oczu zmarszczył brwi, niepewny swoich emocji.Jego umysł od lat przyzwyczajony do strachu przed Voldemortem, krzyczał na alarm,ostrzegając, że powinien natychmiast uciekać i, że na pewno nie powinien czuć tego, co czuje. Ponieważ czuł wiele dziwnych rzeczy, bardzo dalekich od strachu czy nienawiści.

Był spokojny i zrelaksowany. Mimo że wydawało się to dziwne, w obecności Czarnego Pana miał wrażenie, że jest bezpieczny. Tak, jakby właśnie znalazł prawdziwy dom… Dopiero teraz uświadomił sobie, że nawet w Hogwarcie nie czuł się tak, jak tutaj. Jakby zawsze był na marginesie, nie na swoim miejscu. Tutaj wydawał się właśnie pasować najbardziej. Jego emocje i odczucia to potwierdzały. Podświadomie wiedział, że może mu zaufać… A sam Tom, wydawał się niezwykle czuły i opiekuńczy. Nie był potworem, za jakiego go uważano. Kiedy w nocy, po wypitym eliksirze Harry ponownie zaczął wymiotować, delikatnie zaniósł go do łazienki i podtrzymywał mu głowę, a potem ocierał twarz mokrym ręczniczkiem. Następnie pomógł mu dotrzeć z powrotem do łóżka, otulając pierzyną. I tak przez pół nocy. Tam i z powrotem. Nie zostawił go ani na chwilę.

Pokręcił się jeszcze trochę i wyciągnął rękę szukając okularów. Kiedy tylko je odszukał, popatrzył na fotel stojący tuż koło łóżka. Lord Voldemort siedział na w nim, z dziwacznie przekrzywioną głową i spał poświstując cicho przez nos. Książka, którą czytał w nocy wypadła mu z ręki i leżała na podłodze. Był blady i wymięty, miał wyraźne cienie pod oczami. Ale dla Harry’ego w takiej postaci wydawał się najbardziej ludzki. Tak wyglądał właśnie dlatego, że był ludzki!

Miał zamiar z powrotem zagrzebać się w pościeli i iść dalej spać, kiedy jego uwagę zwrócił cichy szelest dobiegający z podłogi. Wychylił się i zobaczył wpatrujące się w niego gadzie ślepia. Nagini leżała zwinięta u stóp swojego pana niecierpliwie ocierając się o nogi fotela.

- Panie… – zasyczała głośno, unosząc głowę i patrząc na Pottera. – Co TO robi w twoim łóżku?

- Pozwól mu spać… miał ciężką noc. – Harry zasyczał w odpowiedzi. Nie chciał, żeby budziła Toma.

- TO mówi… – Wyraźnie się zdziwiła. – Kim jesteś? – Zwróciła się tym razem bezpośrednio do niego. Jej język załopotał w powietrzu. – Wyczuwam na tobie zapach Pana… ale bez złości i nienawiści… Kim jesteś?

- Ja… jestem jego… – Nie wiedział co powiedzieć. Wąż zaintrygowany zbliżył się, wsuwając kolejne sploty długiego cielska na łóżko.

- Jesteś jego partnerem! Czuje to! Czuje zapach nowego życia, życia które podchodzi od Pana! – Przysunęła się jeszcze bardziej, już w całości leżąc obok nastolatka. – I jesteś ciepły…Mmmmm…

Harry uświadomił sobie,że węże są zmiennocieplne, więc tak wcześnie rano musi być dla niej zdecydowanie za chłodno. Odchylił kołdrę, wpuszczając gada pod spód. Niepewnie zapytał.

- Chcesz się ogrzać? Chodź, tu będzie ci dobrze…

Wąż natychmiast skorzystał z propozycji, owijając delikatnie chłopca i pomrukując zabawnie z zadowolenia. Harry’emu ciężar nie przeszkadzał, był raczej przyjemny, tak jak dotyk miękkiej łuskowatej skóry. Czuł się jakby ktoś go przytulał i uznał, że jest to bardzo miłe. Ułożył się wygodnie i kładąc okulary na półeczce ponownie zaczął zasypiać.

_-*-_

Riddle obudził się gwałtownie, kiedy jego głowa opadła niespodziewanie w dół. Zerwał się, niepewny co się stało. Dopiero po kilku sekundach przypomniał sobie wczorajsze zdarzenia i całą ciężką noc… Spojrzał w stronę łóżka i aż otworzył usta ze zdziwienia.

Harry leżał wtulony w grube cielsko Nagini jak w jakiegoś dziwacznego pluszaka. Poruszył się przez sen, pocierając policzkiem jeden ze splotów i uśmiechnął się z przyjemnością.Lord nie wiedział co zrobić, ale jednego był pewien. Wąż nie może tam zostać,dzieciak się przestraszy, jak się obudzi. Podszedł do śpiącej dwójki z wyciągniętą ręką, jednak od razu musiał odskoczyć. Nagini, kiedy tylko poczuła poruszenie, błyskawicznie zerwała się do ataku. Wystawione na pełną długość ociekające jadem kły i gniewny syk upewniły go, że nie pozwoli podejść do Harry’ego.

- Co ty robisz?! – wysyczał ze złością.

- Bronię… Nie wiedziałam, że to ty Panie. Twój partner mówi i mnie zaprosił, a jest taki rozkosznie ciepły… I w dodatku ma twoje młode… Nie pozwolę się do niego nikomu zbliżyć… - Ponownie zasyczała ostrzegawczo. – Tylko tobie Panie… – dodała jakby po namyśle, opadając ponownie na pościel.

Tom popatrzył na nią zdziwiony. Najwidoczniej Harry sam przyjął ją do łóżka. Ale, że była gotowa go tak agresywnie bronić… Zwykle się tak nie zachowywała. Wykonywała tylko rozkazy. Popatrzył jeszcze raz na węża i uśmiechnął się pod nosem. Jeśli Harry ją lubi, to tym lepiej. Przynajmniej nic mu się nie stanie, Nagini już na tonie pozwoli.

Sprawdził czy nastolatek mocno śpi, po czym krzywiąc się ruszył do łazienki. Że też musiał usnąć na tym fotelu…